Beauvais

Na malutkim placyku przy Porte Maillot stał już spory tłumek. Za chwilę otworzyła się barierka i ruszyliśmy szybkim krokiem w stronę autobusów. Na pierwszym z nich napis „Pisa”.  Pytam kierowcę, czy jedzie do Beauvais. Uprzejmie przytakuje. W autobusie przysiada się do mnie mężczyzna, ma może 30-35 lat, ani ja ani on nie mamy ochoty na rozmowę. Dopiero po kilkunastu minutach pyta, jak daleko na lotnisko. Leci do Pizy,  mieszka we Florencji. Nie znosi tanich linii. Opowiada o podróżach, o koncertach o muzyce, pyta o Polskę. Słyszał, że zamachu na naszego prezydenta dokonały firmy farmaceutyczne, bo nasza minister nie chciała za miliardy kupić szczepionek. Czy to prawda? Uśmiecham się, bo nawet nie wiem jak wytłumaczyć mu absurdalność takiej tezy. Nie, nie gra na żadnym instrumencie, komponuje muzykę współczesną, ale nie we Włoszech, które zeszły na psy pod Berlusconim. Dalsza rozmowa dotyczy sytuacji kultury w Europie, polityki,  Grecji, rozmowa staje się coraz bardziej pasjonująca. Rozstajemy się na lotnisku, każdy idzie w swoją stronę, wymieniamy się wizytówkami.

Dalsza część podróży upłynie mi w towarzystwie przeuroczej młodej studentki architektury z Wrocławia, która po dwóch tygodniach wraca do domu. Była w Budapeszcie, Florencji i Paryżu, bilety zdobyła za niewielkie pieniądze. Nie więcej niż 15 euro za bilet. Opowiadam jej o Paryżu, ona o swoich pasjach- fotografice,  malowaniu i grze w brydża. Samolot bardzo łagodnie kładzie się na płycie wrocławskiego lotniska. Sympatyczna,  polska obsługa serdecznie nas żegna a ja tradycyjnie już chwalę pilotów za mistrzowskie lądowanie.

To już w tym roku mój siódmy lot tanimi liniami. Nigdy wcześniej nimi nie latałam. Moja druga połowa oburzała się już na sam pomysł dojeżdżania do Beauvais, położonego 77 kilometrów  od Paryża, podczas gdy do Charles de Gaulle tylko dwadzieścia minut. W maju poleciałam po raz pierwszy sama. Beauvais-to zupełnie inny świat, młodszy, dużo młodszy i zdecydowanie  ciekawszy. Wsiadając do samolotu znałam już całą grupkę osób (poznanych po drodze w autokarze), które podobnie jak ja zamierzały w Warszawie spędzić tylko weekend, ktoś mieszka w Paryżu, ale studiuje w Warszawie, ktoś ma w Polsce firmę, ale mieszka w Podkowie Leśnej, młoda Francuzka leci odwiedzić ojca. W piątkowy ranek żegnaliśmy się i umawialiśmy  o piątej rano w poniedziałek na powrót.

Ostatnio z Warszawy leciałam z ekscentrycznie ubraną seksowną blondynką. Jechała po raz pierwszy do stolicy Francji, podekscytowana wszystkim tym, co czekało ją w mieście świateł. Nie mówiła słowa po francusku, jak zresztą większość pozostałych napotkanych przypadkowo towarzyszy podróży. Wsadziłam ją na Porte Maillot do taksówki, upewniając się wcześniej, że zapłaci 15 a nie 200 euro, jak ja przestrzegali znajomi. Poznałam również parę młodych dziewczyn wybierających się  na paryski tydzień mody. Porównywałam ich Paryż, wyidealizowany, wymarzony i ten mój, codzienny. Taki sam czy też inny?


Z samolotu szybka przesiadka do autobusu. Ta godzinna podróż do miasta mi już nie przeszkadza. Tak jak po latach fascynacji fast foodami przerzuciliśmy sie na  slow food-powolne jedzenie, tak po latach przenoszenia się jak najdalej i jak najszybciej cieszy mnie, długa, nieśpieszna podróż. Tanimi liniami nie latają zestresowani managerowie, liczący każdą minutę ludzie biznesu, ale Ci, którzy mają czas, a podróż jest dla nich rodzajem święta.

 Z Wrocławia wracałam z parą studentów z Gdańska,  mieli już zarezerwowane w Paryżu noclegi w ramach coachsurfingu. Po raz pierwszy lecieli gdzieś razem, zakochani. Pani mieszka w Paryżu? Gdy potwierdzam, iskrzą im się oczy. Ciekawa jestem jak spodoba im się miasto, czy nie wrócą rozczarowani…Dla siedzącej obok mnie wrocławianki w dojrzałym wieku to pierwszy lot w życiu . Ściska w reku aparat fotograficzny, ale za oknem tylko chmury. Na lotnisku miał na nią czekac mąż, przed kilkoma miesiącami znalazł pracę we Francji. 

Lubię podróżować tanimi liniami, wsłuchuję się w hałas podniesionych głosów młodzieży,  brawa przy lądowaniu, 32 kilogramy bagażu, w którym mogę przewieźć nareszcie niegraniczoną (no może przesadzam…) ilość książek i wreszcie to malutkie kameralne lotnisko w Beauvais, które w niczym nie przypomina mastodontycznego de Gaulle’a. Kawę z croissantem wypitą przed świtem i nieoczekiwane spotkania z przypadkowymi podróżnymi i  blask w oczach tych, którzy po raz pierwszy widzą wyłaniające się z oddali najpiękniejsze miasto na świecie.