O sztuce szczęśliwego życia- tu i tam

"Jest takie słowo, które uwalnia nas od całego ciężaru i bólu życia. Tym słowem jest miłość"

Sofokles

Po dwóch tygodniach spędzonych w Polsce powoli wracam do francuskiej codzienności. Nie wiem, jak Wam, ale dla mnie za każdym razem wyjście z samolotu na lotnisku Chopina oznacza całkowite przestawienie się na inny rytm i sposób życia. Zmieniają się widoki, z paryskiego poetyckiego, ale zagęszczonego ludźmi tłumu przenoszę się na warszawską ulicę-zimniejszą, pustawą, mniej roześmianą i mniej pędzącą. Z rozchybotanego, dusznego  metra paryskiego przesiadam się do nowoczesnego, komfortowego metra warszawskiego. Z przepełnionych zapachem kawy i wina kawiarenek paryskich przenoszę się do hipsterskich wnętrz „Wrzenia świata” i "Czułego barbarzyńcy", gdzie pachnie kawą, ale i książkami naszych najlepszych reporterów.

Ludzie są w Polsce bardziej zamknięci, bardziej nieufni, mniej szczęśliwi. To tak na pierwszy rzut oka. W rodzinach nie porusza się tematów politycznych, bo każdy, przynajmniej u mnie, myśli inaczej. Ale jak ? Nawet nie wiem. Mam siostrę kibolkę i wiem, że jakiekolwiek słowo krytyki pod adresem Legii wywołałoby burzę-a więc nie mówimy o polityce. Każdy jednak swoje myśli. Nie zdążyłam co prawda na demonstracje KOD, ale nie mogłam się powstrzymać, żeby nie podjechać i nie zapalić w nocy świeczki pod budynkiem  Trybunału Konstytucyjnego o którego istnieniu nie wiedziałam, mimo iż kilka lat pracowałam okolicy, na Bagateli. Ale teraz już wiem, gdzie jest i do czego służy.

Znajomi bardzo różnie odnajdują się po tych 25 latach liberalnej demokracji. Moim zdaniem lepiej niż gorzej, przynajmniej pod względem materialnym. Gorzej jest ze stanem psychicznym, moralnym, dokonywanymi wyborami. Jednak jedno rzuca mi się w oczy-za dużo murów. Ci, którym się powiodło, nie mają ochoty spotykać tych, którym nie wiedzie się tak dobrze-bo może poproszą o pracę, o pomoc, o pożyczkę- lepiej ich unikać. Z kolei ci, którzy sobie kiepsko radzą, stają się sfrustrowani, zgorzkniali i pakują się w jakieś sekty polityczne w rodzaju Kukiza czy PiS-u. Jeden z moich siostrzeńców ledwo zdał maturę i nie poradził sobie na studiach. Nie ma pracy, za to dzielnie bierze udział we wszystkich manifestacjach kiboli. To pewnie daje mu poczucie przynależności, dowartościowuje. Stoję z jego dziadkiem, były sekretarzem partii komunistycznej na przystanku, czekamy na autobus-„Kiedyś to by się pomogło-mówi, podzwoniło po znajomych i coś znalazło. Pracy szuka też dla niego matka. Tylko nikt nie wytłumaczył temu już 27-letnemu chłopcu, że nie znajomości, ale praca i nauka pomogą mu wypłynąć na powierzchnię. Jak na razie powiększa armię frustratów głosujących na PiS, rzucających racami na stadionie Legii i głośno upominających się o pamięć o żołnierzach wyklętych.

Wieczór tu, rozmowa tam i stworzył mi się obraz bardzo heterogeniczny naszego społeczeństwa. Trochę obitego, trochę zagubionego i chyba nie do końca szczęśliwego.

Wszyscy obiecują złote góry-kościół po śmierci, PiS za życia,  ale nie wszyscy ludzie rozumieją, że szczęście to tu i teraz a powodzenie w życiu zależy tylko od nas samych, naszej przedsiębiorczości, pracowitości, talentom...tak to już jest w demokracji liberalnej i na Zachodzie, do którego aspirujemy. Potwierdzi to na pewno nie jedna osoba drążąca skałę paryskiego bruku.

Przypomniał mi się niedawno oglądany film Felliniego „Noce Cabirii”. Nie wiem czy ten film widzieliście, ale jeśli nie, to polecam. Może nawet jest na Internecie. Cabiria jest energiczną i uroczą (gra ją żona Felliniego –Giulietta Masina) prostytutką. Film rozpoczyna się, gdy widzimy młodą parę całującą się i biegnącą przez pole. Scena bardzo romantyczna. Chwilę później Giorgio, ukochany Cabirii wyrwie jej torebkę, wepchnie do rzeki i ucieknie. Cabirię uratują przypadkowi robotnicy-a ta, gdy tylko się ocknie, zacznie go szukać od nowa.  Z przyjaciółmi uda się do jakiegoś włoskiego Lourdes, prosząc świętą panienkę o opiekę i szansę na lepsze życie. Ale nic takiego się nie dzieje. Traci wiarę. Później spotyka przypadkowo słynnego aktora, który luksusową limuzyną zawiezie ją do domu na kolację i wyrzuci, gdy zjawi się jego narzeczona. Pęka jeszcze jedna bańka mydlana. Gdy nie ma co ze sobą począć, wstąpi do nocnego lokalu, gdzie wykorzysta ją do seansu spirytystycznego magik. Zahipnotyzowana zagra rolę młodej zakochanej dziewczyny. Jej łatwowierność wykorzysta napotkany po wyjściu z lokalu przypadkowy mężczyzna. Po kilku spotkaniach oświadczy się i Cabiria sprzeda swój mały domek, wyjmie z konta wszystkie oszczędności i pojedzie za nim w świat w zamian za obietnicę szczęścia. Narzeczony okaże się kolejnym oszustem-zaprowadza ją nad przepaść, aby okraść i niej zrzucić. Cabiria poznaje się na zbrodniarzu, oddaje mu wszystkie pieniądze i uchodzi z życiem. W środku nocy przechodzi przez ciemny las. Straciła wszystko, nadzieję na lepsze życie, pieniądze, narzeczonego, jest na samym dnie. I wówczas spotyka bandę aktorów, muzykantów, którzy grą, śpiewem i uśmiechem wyciągają ją z dna rozpaczy. I tak się kończy film, który jest hymnem na cześć sztuki, muzyki, kultury i relatywizmu wobec rzeczy materialnych jako drogi do szczęścia. 

Pomyślałam sobie, że jesteśmy jako społeczeństwo jak Cabiria, trochę poturbowane przez życie, ale żądne sukcesów i miłości, łudzone obietnicami lepszego życia przez kościół, obietnicami poprawy sytuacji materialnej przez PiS a przecież życie toczy się tu a sukcesem mogą się okazać małe radości wynikające z obejrzenia dobrego filmu czy znalezienia ludzi, z którymi można się dobrze bawić i porozmawiać o życiu. Sekretem szczęścia nie są dobra materialne-lepiej jest być niż mieć-najważniejszy jest rozwój osobisty, zaspakajanie potrzeb intelektualnych i miłość. A niech tam, zdradzę Wam kilka moich sekretów...

Gdzieś ostatnio czytałam, że w Polsce Platforma przegrała, gdyż wydawało jej się,  że jak mężczyźnie, że jeśli przyniesie do domu pieniądze, to wszystko w rodzinie ułoży się samo a tu porzuca go zaniedbana żona, dzieci nie radzą sobie w szkole i są u terapeuty, bo zabrakło czasu na wysłuchanie, na bycie razem i teraz wszystko się rozpada.

Wyszłam wczoraj wieczorem na Plac Republiki, gdzie przez cały dzień składano hołd ofiarom terroryzmu, zasadzono też dąb i wmurowano tablicą upamiętniającą tragiczne wydarzenia. Ale na tarasach kawiarń siedziała roześmiana, szczęśliwa młodzież. Nie toczono sporów religijnych ani politycznych. Pomyślałam sobie wówczas, że państwo, politycy są po to, aby ludziom ułatwiać, a nie zatruwać życie, że Francuzi posiedli sztukę dobrego, szczęśliwego życia, mimo, że religijni frustraci i psychopaci starają się im tę radość odebrać. Nie tylko zresztą im.