Płakać tak, żeby zazieleniły się pustynie...

Należę do szczęśliwców. Na moim biurku leży świeży, pachnący farbą najnowszy numer Charlie Hebdo z karykaturą Mahometa na okładce. Co prawda, nie wiadomo za bardzo o co w niej chodzi, ale to nie ma znaczenia. Prawdopodobnie o to, że to Mahomet przebacza zamordowanym karykaturzystom wszystkie grzeszki, bo i łezka mu spływa po policzku i w rękach dzierży tabliczkę „Je suis Charlie”. A więc w tydzień po tragedii Charlie Hebdo ukazał się, bez spóźnienia. Numer jest znakomity, przeczytałam od deski do deski-pośmiałam się, popłakałam...

Wiele opublikowanych karykatur jest autorstwa zamordowanych rysowników Cabu, Tignous, Charba i Wolińskiego-wybrano perełki!

Uwaga! Niebezpieczna gazeta

Artykuł od redakcji do pierwszego numeru zredagował Gerard Biard, przypominając czytelnikom, że Charlie Hebdo był i pozostanie przede wszystkim gazetą laicką. „To, co nas najbardziej rozśmieszyło, to dzwony katedry Notre Dame, które biły na naszą cześć...”. Napisał też, że od tygodnia Charlie przenosi góry, że dzieją się cuda, o których mogliby tylko marzyć profeci i święci i że zbiera mnóstwo nowych przyjaciół: anonimowych i światowych celebrytów, biednych i bogatych, niewierzących i religijnych dygnitarzy, ludzi szczerych i hipokrytów. Jedni zostaną z nami na długo, inni- pewnie szybko odpadną, ale dziś cieszymy się z każdego nowego czytelnika. Ostatnimi laty czuliśmy się trochę samotnie- pisze Gerard Biard- oskarżani o islamofobię i chrystianofobię, o bycie prowokatorami, ludźmi nieodpowiedzialnymi, tymi, którzy podżegają do nienawiści, rasistami...Czego to nie słyszeliśmy! Oczywiście szykanowaniu nas towarzyszyło współczucie, ale zawsze towarzyszyło mu to „ale”. Spalić nam gazetę, to niedobrze, ale...Używano „ale”, broniąc religijnego terroryzmu i faszyzmu.

Nowi przyjaciele

Charlie Hebdo po 7 stycznia będzie nadal stało po stronie laickości, będzie łamać wyborcze kalkulacje i tchórzostwo uwierzytelniające i tolerujące komunitaryzm i kulturalny relatywizm, który otwiera drogę do jednego, do religijnego totalitaryzmu. Charlie Hebdo jest za laicyzmem, bo jest to jedyna droga prowadząca do uniwersalizmu praw, do równości, do wolności, do braterstwa. Tylko laickość pozwala na pełną wolność sumienia, wolność, której przeciwstawiają się wszystkie religie przechodząc z sfery prywatnej do sfery politycznej. Tylko laickość pozwala wierzącym, jak na ironię, i wszystkim innym ludziom, żyć w pokoju.

"Wszyscy, którzy w tym tygodniu deklarowali „Je suis Charlie” muszą wiedzieć, że "bycie Charliem" to również znaczy bycie laikiem..."-napisał w artykule redakcyjnym Gerard Biard. Tak brzmi credo Charlie Hedbo. Może warto o tym wiedzieć, zanim ktoś wybierze się do kiosku, żeby kupić nowy numer?

Na drugiej stronie tygodnika mowa jest o spisku, bo przecież niektórzy twierdzą, że to był spisek a dalej-pół strony, pół żartem-pół serio o tym, jak działają francuskie organizacje antyterrorystyczne, których szefem był kiedyś obecny premier, Manuel Valls.  Następnie, felieton Sigolene Vinson o psie redakcyjnym, który ma na imię Lila i który przeżył...i na następnej stronie chyba najpiękniejszy tekst  tym numerze,napisany przez Patrocka Pelloux, lekarza i humorystę, który jako pierwszy wszedł do pokoju redakcyjnego po wyjściu  terrorystów i jako pierwszy ratował rannych i poszkodowanych.

„Miałem bardzo zajęty tydzień a więc napiszę tekst o potrzebie korzystania z życia, tekst jednoczący o humanizmie, ale najpierw chciałbym złożyć zażalenie na mój telefon, ponieważ drogo płacę za abonament a tymczasem, on nie działa! Charb nie może się do mnie dodzwonić! Miał wczoraj przyjść na kolację i nie przyszedł. Pewnie miał jakieś dupy do narysowania, bo tak mówi mi za każdym razem, albo jakieś rysunki do oddania. Nie wysłał nawet SMS-a, pewnie jego telefon jest zepsuty. I tak wiem, że muszkieterowie nad nim czuwają, a więc nie muszę się o nic bać, pewnie martwię się bez powodu, lepiej skończyć kronikę...

Płakać tak, żeby zazieleniły się pustynie najpiękniejszymi pejzażami. Płakać całą duszą, aby odwrócić to, co się stało. Płakać całym ciałem, aby wydobyć z niego energię tak wielką, że...Która godzina? Chyba nigdy nie zdążę zamknąć na czas gazety i Charb znów mnie ochrzani mówiąc „Słodkości moje, pracuj!”

Ach, muszę pamiętać, żeby kupić ciastka dla Cabu, gdyż on tylko to lubi i za tydzień przychodzi do domu na kolację. Porozmawiamy o Trenecie i będziemy się bawić w zgadywankę na temat jazzu i on jak zwykle wygra. Ze swoim wyglądem na Beatlesa, zawsze mam wrażenie, że za stołem siedzi Mc Cartney.

Od tygodnia mówią bez przerwy o Charlie Hebdo, Charb będzie szczęśliwy, wzrośnie sprzedaż i będziemy mogli trzymać się linii humoru i uśmiechu wobec mroków i smutku wywołanego kryzysem...

Ale nie rozumiem, dlaczego do mnie nie dzwonią...”

Gazeta liczy 16 stron. Dwie środkowe strony pozostawiono humorystom na niedzielny marsz, na pozostałych stronach sporo znakomitych analiz, świetnych rysunków...

Ale nie będę Wam przecież tłumaczyła i opisywała całego numeru. Jutro w kioskach w całej Francji pojawią się w sprzedaży nowe egzemplarze-wydrukowano 5 mln a więc chyba starczy dla każdego. Chyba warto wydać 3 euro na najbardziej rozchwytywany obecnie tygodnik francuski!