Instytut Polski w Paryżu i nasze dylematy

Otrzymałam dziś z Instytutu Polskiego w Paryżu informację, że 21 września , w restauracji « Bea’shka’ (Baśka ?), pod patronatem żony ambasadora RP, pani Aleksandry Orłowskiej organizowana zostanie wielka feta polskiej gastronomii. Wieczór ma być prowadzony przez profesora Uniwersytetu im. Mikołaja Kopernika, Jarosława Dumanowskiego, który przyjedzie do Paryża specjalnie z Torunia, jako ekspert od historii sztuki kulinarnej. Będzie to okazja-jak czytam, aby zakosztować specjałów przyrządzonych z najlepszych produktów, sprowadzonych na tę okazję z Polski.

Przyznam się, że chętnie bym się na ten wieczór wybrała, może nawet zaprosiła francuskich czy też szwajcarskich przyjaciół, ale mam pewien problem. Otóż, Polacy są raczej mało chętnie widziani na imprezach organizowanych przez Instytut, co usłyszałam już na własne uszy nie raz, a czego potwierdzenie znajduje się na stronie Instytutu Polskiego redagowanej wyłącznie po francusku. Dlaczego brakuje wersji polskiej? Bo działalność Instytut jest skierowana do Francuzów, a nie do Polaków-słyszę. To prawda, że Instytut ma za zadanie promować polską kulturę wśród Francuzów, ale czy to wystarczający powód, aby nas wykluczać?  Nikt mi też nie powie, że problemem jest stworzenie strony dwujęzycznej. I może nie chodzi tu tak do końca  o Polaków, ale także o cudzoziemców uczących się języka polskiego, którzy może akurat na stronie Instytutu chcieliby być informowani o rozmaitego rodzaju wydarzeniach po polsku. Naprawdę trudno zrozumieć ten brak polskiej wersji na stronie polskiego Instytutu. Chyba żaden inny kraj nie wpadł na taki pomysł-zajrzyjcie chociażby do Rosjan czy Holendrów-strona po rosyjsku i  francusku, holendersku i francusku-tak jak być powinno.

Zastanawia mnie jeszcze jedno, dlaczego my się tak wzajemnie  nie lubimy i nie szanujemy? Dlaczego Instytut Kultury (kultury!), wprowadza tego rodzaju rozróżnienia ? Czym i komu my, emigranci tak bardzo podpadliśmy? Przecież Instytut każdego kraju za granicą, to również miejsce, w którym spotyka się społeczność pochodząca z tego kraju.

Wiem, że zmienia się w tych dniach dyrektor Instytutu, oraz, że nowa osoba cieszyła się ogromną sympatią i autorytetem w prowadzonych przez siebie poprzednio placówkach. Mam więc do nowej Pani dyrektor ogromną prośbę. Nie dzielmy ludzi kochających polską kulturę na gorszych i lepszych, na Polaków i innych, po prostu w ogóle nie dzielmy. Polacy mieszkający w Paryżu to ogromny potencjał, to ambasadorzy polskości za granicą, to oni przyprowadzą swoich francuskich przyjaciół na imprezy organizowane przez Instytut, opowiedzą z dumą o kraju z którego pochodzą. I jeszcze jedno-otwórzcie wreszcie drzwi Instytutu w budynku przy ul. Goujon, tego przepięknego, niezwykle prestiżowego miejsca, w którym dziś mieszczą się jedynie biura Instytutu. Niech tam wreszcie zacznie się coś dziać, niech ten dom napełni się życiem, a nie tylko dźwiękiem drukarek i innego biurowego sprzętu. Posiadamy wspaniałą, znakomicie się rozwijającą w Polsce kulturę-może nadszedł czas, aby wreszcie pokazać ją za granicą.