Mój kawałek Szwajcarii (uciekając przed paryskim upałem)

Gdy w Paryżu temperatury osiągają temperatury ekstremalne, ja ukrywam się zazwyczaj w szwajcarskich Alpach,  najlepszym miejscu jakie znam chroniącym przed upałami. Wpis ten więc dedykuję wszystkim tym, którym jest gorąco i którzy pozostali w mieście. Może już sam widok górskich strumyków pomoże Wam się ochłodzić?

 Wydaje mi się więc od kilku dni, że kiedy mieszkałam w Szwajcarii, zielony świat Alp właściwie nie robił na mnie większego wrażenia. Owszem, kochałam zbieranie malin w sierpniu, takich prawdziwych, leśnych, pachnących i robienie z nich konfitur, albo kolory lasów na jesieni. No i te tony śniegu, w których można było się tarzać zjeżdżając saneczkami zimą.

Ale od czasu, gdy zamieszkałam w Paryżu, Alpy nabrały innego kolorytu. To tak, jakby kogoś żyjącego na co dzień w ciemnym tunelu wypuścić nagle na słońce, betonowe powierzchnie zamienić w łąkę, a wodę kapiącą z ulicznych fontann w górskie strumyki.

Od  kilku dni jestem w górach i przyroda mnie przytłacza, obezwładnia, paraliżuje, odurza. Zdumiewa cisza, z lekkim szumem spadającego gdzieś bardzo daleko potoku, zmieniająca się co kilkanaście minut pogoda: burza, grad, deszcz  a za chwilę silne, gorące słońce. Zdumiewa przyroda. W przydomowym ogródku rosną sobie, co prawda miniaturowe, orchidee. Pachnie sosnami i modrzewiem. Wczoraj w nocy wracaliśmy już po północy do domu i drogę przebiegł nam ogromny jeleń. Gdybyśmy jechali szybciej, chyba skończyłby życie pod naszymi kołami.

Spędzam czas spacerując górskimi ścieżkami, przyglądając się przezroczystej wodzie rwących strumyków. Przed powrotem do cywilizacji trzeba nabrać powietrza w płuca, nasycić oczy zielenią i opić się źródlanej wody. Zrobić rezerwy na szarą jesień, przedłużającą się zimę…

Zmieniło się również menu. Miejsce croissantów zajął żytni chleb, owoce morza zastąpiła raclette. Degustuję sery wyprodukowane w dolinach. W każdej są inne, mają inny smak. Lepszy ten z doliny  Turtmanntal  czy z Simplonu? Wolę te z Simplonu.

Zbliża się czwarta po południu. Za chwilę biała cysterna wjedzie, aby zebrać mleko z popołudniowego dojenia krów. Idę obejrzeć ten codzienny ceremoniał. Jedyny „event”, jaki mnie czeka dzisiejszego dnia, ale jakżeż uroczy...