Krystyna Mazurówna i jej „Noce z mężczyznami”

Jeśli popadliście z powodu przedłużającej się zimy w chandrę, brakuje wam życiowej energii i entuzjazmu,  to polecam wydaną ostatnio książkę Krystyny Mazurówny „ Moje noce z mężczyznami”-którą autorka promowała podczas spotkania w paryskiej galerii Roi doré w ubiegłą sobotę. Gwarantuję, że nie tylko zakochacie się w autorce, ale lektura przywróci Wam utraconą energię. Nie ukrywam, że ci, którzy spodziewają się czegoś w rodzaju „Pięćdziesięciu twarzy Greya”- mogą się tym tytułem rozczarować. Ale zaręczam, że dowiedzą się o życiu jednej z najbardziej fascynujących kobiet, jakie zdarzyło mi się spotkać.

Kim jest autorka „Moich nocy z mężczyznami”? Jeśli do tej pory nic o niej nie słyszeliście, to nie szkodzi. Ja też byłam jeszcze kilka dni temu zupełnie zielona. Natrafiłam na nią przypadkiem, oglądając podrzucone mi wideo nagrane przez młodego i bardzo przystojnego absolwenta dziennikarstwa, który zamiast szukać pracy, po prostu wymyślił ją sobie sam. Wynajął w Warszawie 20 m2 kawalerki, wstawił do niej materac do spania, stół i dwa krzesła oraz zaczął zapraszać różnych ciekawych ludzi. Myślę, że nie tylko urok młodego człowieka, ale również jego talent spowodował, że takie osoby jak pani Mazurówna zgodziły się na wywiad w jego „kawalerce”. „Jak to się stało, że zgodziła się Pani tu przyjść, zaproszona przez nieznanego pani jeszcze wczoraj mężczyznę-pyta Łukasz z „20m”. „Gdy zaprasza mnie do siebie przystojny mężczyzna-nigdy nie odmawiam”-odpowiedziała kokieteryjnie.

W twarzowym makijażu, w ekscentrycznej fryzurze, fantazyjnej biżuterii i wyszukanej garderobie-fascynuje a ironicznym humorem i odwagą poglądów budzi podziw.. „Ja nie rozumiem, dlaczego w Polsce każda kobieta nie ma prawa do usunięcia niechcianej ciąży albo dlaczego związki homoseksualne nie są jeszcze zalegalizowane i dlaczego odmawia się prawa do adopcji dzieci parom homoseksualnym?-pytała w wywiadzie łamiąc tabu, jakim są te tematy w Polsce.

W oficjalnym życiorysie można przeczytać , że jest tancerką i choregrafką, że w młodości spędzonej w PRL-u szokowała śmiałością artystyczną i eksperymentami choreograficznymi, przełamywaniem artystycznych konwencji. Tańczyła z mitycznym Gerardem Wilkiem, Witoldem Grucą i Stanisławem Szymańskim. Po 68 roku na emigracji w Paryżu, była solistką w Casino de Paris, gdzie tańczyła nawet z takimi gwiazdami jak Josephine Baker… O innych artystycznych sukcesach Krystyny Mazurówny można napisać książkę i taka, jej autorstwa, powstała. Nosi ona tytuł „Burzliwe życie tancerki”.

Ale Pani Mazurówna, którą spotkałam w sobotę w galerii Roi doré to kobieta, którą bardzo trudno upchnąć do jakiejś szufladki, bo ma się wrażenie, że za chwilę z niej wyskoczy. To osoba o niespożytej energii, inteligentna, dowcipna, pogodna.

 Otaczaliśmy ją w sobotę wieczorem zwartym kręgiem, wsłuchując się w jej opowieści, przyglądając ekstrawaganckiej fryzurze, śmiejąc z dowcipów, ale i pytając o niezwykle ważne instrukcje. Jak to się robi? Jak zachować wieczną młodość i niespożytą energię?

„Trzeba być przede wszystkim sobą i być szczerym. Czym mniej ma się do ukrycia, tym lepiej”-odpowiedziała. Dalszej odpowiedzi udzieliła mi lektura jej książki. Już w  pierwszym opowiadaniu relacjonuje, że będąc jako dwudziestoletnia tancerka w ciąży, gdy przyszły mąż oświadczał,  że pragnie jej „uchylić nieba”, zapewnić komfort życia, niańki do dziecka i sprzątaczki, tylko żeby przestała tańczyć, zmieniła fryzurę, nazwisko i przestała nosić krótkie spódniczki -pani Mazurówna powiedziała mu po prostu nie. I wydaje mi się, że przez całe życie potrafiła wszystkiemu i wszystkim, ale przede wszystkim mężczyznom,  po prostu powiedzieć nie. A to wielka sztuka, nieprawdaż?

Jest to książka  o straconych złudzeniach, o pierwszych zawodach i niespełnionych obietnicach, o radościach i smutkach, ale przede wszystkim o walce o własną niezależność, o prawo do decydowania o własnym życiu i losie, o sobie i swoich dzieciach, o łapaniu byka za rogi zamiast rozczulania się nad sobą, o schodzeniu na ziemię, gdy zachodzi taka potrzeba, i nie obrastaniu nigdy w piórka snobizmu i fałszu.

Krystyna Mazurówna powiedziała na spotkaniu, „ nie jestem intelektualistką”. Nie wiem, zawsze bałam się kwalifikowania, szufladkowania ludzi, ale na pewno wpisałabym ją do tradycji Przybyszewskiego, Boya, Zielonego balonika i krakowskiej bohemy. Bo przecież nie wszystko co mądre musi być od razu napuszone i niezrozumiałe. Więcej Boy powiedział w słówkach niż niejeden intelektualista w opasłych esejach. W opowieściach Krystyny Mazurówny jest niezwykła lekkość pióra i znakomicie opanowana sztuka „lekkiego” życia, co nie znaczy, że zawsze było łatwo a czasem nawet bardzo trudno, gdy musiała-jak wyznaje- pracować jako barmanka,  szatniarka czy kasjerka a i takie chwile w jej życiu się zdarzały.  

Krystyna Mazurówna nigdzie nie pisze, że jest feministką. Więc ja też tego nie napiszę, ale dla mnie cudownie wpisuje się w tradycje francuskiego feminizmu, Simone de Beauvoir czy pani Châtelet.…To nie mężczyzna, ale sama kobieta decyduje o własnym ciele, o zaspokajaniu swoich  potrzeb, to ona jest panią swojego losu. Gdy na sobotnim spotkaniu opowiadała, jak to swojemu zbiedniałemu byłemu mężowi fundowała dentystę, przypomniała mi się pani Châtelet, która niezamożnemu Wolterowi użyczała do pracy swój pałac- Hotel Lambert.

Żyje, jak sama mówi, najczęściej w samolocie, ciągle w podróży między Nowym Jorkiem, Paryżem a Warszawą-a mimo to ma czas na pisanie książek i felietonów, które od lat publikuje w prasie nowojorskiej a ostatnio w dodatku "Angory" dla Polonii- w Vectorach. Są to znakomite felietony,  pisane dowcipnym, zgrabnym językiem.

Wszystkiego dobrego Pani Krystyno! Powodzenia! Trzymam za panią kciuki!