Śnieg...

W dzieciństwie, moją ulubioną bajką był „kwiat paproci”.  Jest taka jedna, jedyna noc w roku, podczas której kwiat paproci zakwita, to noc św. Jana. Bohater tej bajki, starał się w tę noc nie zasnąć, aby kwiat ów punktualnie o północy zerwać…spełniały się wówczas wszystkie marzenia. Na śnieg w Paryżu czekałam, tak jak bohater kwiatu paproci. I nareszcie pada, wielkimi płatami…Spędziłam tę noc maszerując po puchowym, świeżym śniegu, od Opery do Palais Royal, od Luwru do Akademii Francuskiej i od Pont des Arts do Pont Neuf... nie było zbyt wielu nocnych marków takich jak ja, a z tymi, których spotykałam, wymienialiśmy się tajemniczym uśmiechem... Jutro już śniegu nie będzie, zniknie, jak efemeryczny  kwiat paproci, trzeba będzie czekać do przyszłego roku, ale może spełni się marzenie...