„Pod paryskimi mostami mówi się po polsku”

Przed kilkoma dniami we francuskim tygodniku  „Courrier International” natknęłam się na artykuł pod intrygującym tytułem „Pod mostami paryskimi mówi się po polsku” (Sous les ponts de Paris, ca parle polonais). W pierwszej chwili, pomyślałam sobie-nic, tylko nasza młodzież tłumnie uczęszcza na paryskie potańcówki, które odbywają się regularnie na nadbrzeżach Sekwany, wszak to nie tylko w Awinionie pod mostami tańczy się tak, tańczy się tak…(„Sous les ponts…on y danse, on y danse)…O naiwności ludzka! To „kloszardzi, przybyli z Polski, są coraz liczniejsi w stolicy. Są tak wyniszczeni alkoholem, że starcza im siły zaledwie na przetrwanie”, a nie na szukanie pracy… -można przeczytać w tygodniku. 

W pierwszej chwili obruszyłam się. Ci niewdzięczni Francuzi, zamiast pisać o naszych sukcesach (pianista Jan Lisicki  otwierający sezon w sali Pleyel, polskie modelki- Frąckowiak w Vogue’u ), będę nam teraz opisywać sytuację polskich kloszardów w Paryżu! Nie ulega wątpliwości, że są, wystarczy pospacerować po bulwarze Batignolle, ale czy oni jedni są problemem dla miasta? Ale może to ja biorę sobie za bardzo do serca informacje w prasie zagranicznej o naszym emigracyjnym ubóstwie, ma jednak na swoje usprawiedliwienie, że stygmatyzuje ono nas wszystkich, nie tylko tych, którzy z butelką piwa stoją pod sklepem monopolowym na Clichy, ale również tych, którzy tu ciężko pracują, a tych jest, i jestem o tym przekonana, dużo więcej!

No dobrze, przechodzę do rzeczy. Okazuje się, że to nie prasa zagraniczna pisze o nas źle, ale my sami o sobie. Artykuł cytowany przeze mnie ukazał się niestety w "Gazecie Wyborczej", a „Courrier” go jedynie przetłumaczył…

Zaczyna się on od zdania, że jeśli „któregoś dnia znajdziemy się w Paryżu i będziemy głodni,  to pierwszy lepszy z brzegu polski kloszard, za dwa euro, wskaże nam, gdzie mieści się ośrodek pomocy Sw. Kazimierza, na ulicy Chevaleret w XIII- w którym jest się przyjętym, nakarmionym przez siostry i to do tego za darmo. „Nie czynimy im przysługi–przyznaje siostra- ponieważ wiedzą, że mogą do nas przyjść i napełnić brzuch, piją przez resztę dnia zamiast szukać pracy. I w ten sposób uzależniają się od nas jeszcze bardziej, to zamknięte koło”.

I dalej możemy przeczytać jak sobie radzą, żebrzą, dorabiają odganiając kloszardów francuskich żebrzących przy sklepach, i jak nie mają ochotą pracować za 8 euro na godzinę, bo to za mało… Z każdym zdaniem robi się coraz smutniej…

Szkoda tylko, że dziennikarze „Gazety” nie wysilili się i nie poszukali Polaków, którzy coś w tym kraju robią, niekoniecznie tych najbardziej znanych. Myślę, że ich materiał byłby o wiele ciekawszy. I Francuzi mieliby co tłumaczyć. A gdyby ktoś szukał takich osób, jestem skłonna mu taką listę sporządzić…

Credit photo: Paris. Clochards sous un pont. 1963. RV-259340