Jaśminem pachnące święto boga Ganeśa

Gdy wysiadłam dziś koło południa na stacji metra Max Dormoy, po obu stronach ulicy strojono już ołtarzyki z wyłożonym na nich wegetariańskim jedzeniem „dla gości”. Przygotowywała je często cała rodzina- mama, tata, zazwyczaj niezwykłej urody młode dziewczęta, wystrojone w cudowne małe sari dziewczynki, i chłopcy o roziskrzonych oczach. Na talerzach, mężczyźni roznosili białe wianki. Dostałam jeden. Gdy wzięłam go do dłoni i powąchałam-poczułam mój ulubiony zapach jaśminu. Gdy byłam małą dziewczynką, wielki pachnący krzak jaśminu kwitł u nas w ogrodzie. Jaśmin, to również kwiat wszechobecny w  „Stu latach samotności”  Marqueza- czy ktoś jeszcze pamięta, jak para młodych zakochanych siedzi na ławce i czuje zapach jaśminu, który kwitł tam przed siedmioma laty? I paryska XVIII dzielnica pachniała dziś tak, jak marquezowskie Macondo…Tak mi się przynajmniej wydawało...

Wianki z jaśminu były na obchodzonym dzisiaj w Paryżu święcie hinduskiego boga Ganeśa wszechobecne, wplatane we włosy, zawinięte wokół szyi, ozdobione zostały nimi  głowy prawie wszystkich kobiet biorących  udział w wielkiej procesji, która wyruszyła dziś rano ze świątyni przy ul. Pajol. 

Wiele wozów udekorowanych było rzeźbą hinduskiego boga. Inne- jego brata Marugi. Ciągnęli je, z wielką determinacją,  pokrzykując przy tym zgodnym chórem, mężczyzni i kobiety ubrani  w tradycyjne stroje, sari i vesti. Tuż przed przejazdem procesji, drogę polewano wodą różaną i posypywano szafranem. Szafranem prószono również kokosy, układane przed każdym ołtarzykiem.

Święto tych hinduskich bogów fetowano dziś już po raz siedemnasty. W czterogodzinnej  procesji, która przemieszczała się ulicami XVIII dzielnicy, Hindusi dzielili się spontanicznie i hojnie z Francuzami Francuzom swoją kulturą, religią, pięknymi tradycjami. Odniosłam wrażenie, że było to również odrobinę  święto  rodzinne, może dlatego, że obchodzono narodziny boga, któremu ojciec Sziwa, gdy ten stanął w obronie matki, obciął głowę i na jej miejsce wstawił sympatyczną łepetynę słonia. Kim jest więc dla Hindusów Ganeśa? To ponoć-jak twierdzą -najbardziej grzeczny ze wszystkich bogów i ten, do którego modlą się oni w pierwszej kolejności. Jest panem przeszkód, ma władzę je usuwać albo stwarzać, od niego więc zależy czy nam się jakiś plan powiedzie, czy też nie.

Pochód otworzył przepiękny słoń z żywicy, symbolizujący boskiego Ganeśa. Następnie rozebrani do talii mężczyźni nieśli na swoich ramionach sporych rozmiarów, ciężkie obręcze, przyozdobione pawimi piórami, zatrzymując się co jakiś czas i tańcząc z nimi na ramionach przez co najmniej kilka minut do tradycyjnej muzyki (przede wszystkim bębny). Było głośno, kolorowo, dynamicznie. Łatwo popadało się w rytmiczny trans.

Następnie defilowały kobiety i mężczyźni noszący na swoich głowach palącą się kamforę. Nad pochodem unosił się czarny dym. 

Na ulicach, podczas pochodu, tłuczono owoce kokosowe, uczestnikom procesji rozdawano napoje, a tym którym bliski jest Ganeśa, namaszczano czoła specjalnymi olejami.

Dałam się oczywiście namaścić i mam skrytą nadzieję, że Ganeśa oddali ode mnie w tym roku wszelkie przeszkody,  i pomoże w realizacji planów...bądźmy dobrej myśli!

Mam wrażenie, że otrzymałam dziś jakąś zupełnie niezwykłą dawkę energii, od ciepłych, uroczych, pogodnych Hindusów i od ich cudownie uśmiechających się dzieci, może sprawił to Ganeśa?