Aktor na świeczniku czyli Awinion „OFF”

Obiecałam, że jeszcze napiszę o teatralnym „OFF-ie” i słowa muszę dotrzymać, bowiem w przeciwieństwie do programu oficjalnego, w którym dominują mniej lub bardziej udane eksperymenty, gdzie reżyserzy mają swoje „wizje” i popisują się rozbuchaną wyobraźnią, „OFF” ze swoimi 1200 kameralnymi przedstawieniami jest o wiele bardziej skromny, opiera się na tekstach pisanych albo przez samych aktorów albo należących już do klasyki dramatu (nie trzeba płacić za prawa aktorskie!) i jest, co tu dużo mówić wielkim teatralnym targowiskiem. Bo jeśli przedstawienie się spodoba, jeśli chwyci, to ma się zapewnioną pracę przez cały następny sezon, bowiem oprócz zwyczajnej publiczności, która głosuje kupując bilety, krążą po całym mieście profesjonaliści: prasa, ale przede wszystkim dyrektorzy teatrów, teatralni operatorzy, organizujący objazdy po Francji, słowem ci, od których zależy przyszłość i kariera, młodych artystów. Oni też są alfą i omegą, ci stali bywalcy festiwalu,  gdzie wynaleźć prawdziwą perełkę… Toteż, gdy przy stole podczas obiadu w jednej z przeuroczych restauracyjek Awinionu nawiązała się rozmowa z jedną  z takich kompetentnych osób na temat tego, co należy koniecznie zobaczyć i gdy zapytana, odpowiedziałam, że jestem z Polski, natychmiast usłyszałam, że muszę koniecznie, absolutnie zobaczyć spektakl noszący tajemniczy tytuł  „23F, od strony okna”…  I mieli rację…to była perełka!
Piękna, młoda, mieszkająca w Sofii Bułgarka Cwetelina, studentka wydziału aktorskiego zarabia na studia pracując dla agencji reklamowej. Ta agencja zatrudnia jako fotografa pięknego młodego Francuza o imieniu Sylvain. Czy mam opowiadać dalej? Historię opartą na autentycznych wydarzeniach cudownie opowiedziała Cwetelina czyli Mira Simova. Opowiedziała  tak naprawdę i z wielkim talentem swoją własną historię, doświadczenie stereotypów, absurdalnych schematów i fałszywych wyobrażeń, jakie mają Francuzi o ludziach z krajów Europy Wschodniej, historię o tym, jak ciężko się przebić, pozostać w zawodzie, dać się docenić, jeśli nie jest się „stąd” i do tego daleko nam do perfekcyjnej znajomości języka Woltera. Jeśli ten spektakl trafi kiedykolwiek do Paryża, to na pewno dam znać…

Co jeszcze odkryłam na OFFi-e? Dzięki przedstawieniu "Włoszka", znakomitego dramaturga Erica Assousa, którego wcześniej nie znałam, poznałam młodą, znakomicie się zapowiadającą aktorkę Astrid de Saint-Exupery. Ale o czym opowiada tekst? Otóż dramaturga i reżysera teatralnego porzuciła narzeczona. I biedak próbuje się jakoś ratować pisząc o całej tej historii tekst. Więcej, angażuje do zagrania tego tekstu młodą aktorkę, wyszukaną na Internecie. Spotykają się  u niego w domu, a on jest jednocześnie autorem, reżyserem i aktorem grającym…no właśnie… własny dramat. Astrid gra w tej sztuce trzy postaci, aktorkę, która przychodzi do pracy, dziewczynę nieszczęśliwego autora i swoją rolę, ale w tekście sztuki, co wymaga niemałego rzemiosła aktorskiego.

Wspomnę może, o jeszcze jednym przedstawieniu. O przywiezionej do Awinionu z Warszawy inscenizacji „ Wariata i zakonnicy” Teatru Drugiej Strefy. Sztuka Witkiewicza została bardzo dzielnie  zagrana przez młodych aktorów prawie w całości po francusku. Tekst na pewno trudny, ale chylę czoła przed dyrektorem warszawskiego teatru, Sylwestrem Biragą, który nie obawiając się konkurencji, na własny koszt, ponieważ prowadzi teatr prywatny, zdobył się na odwagę i przedstawił francuskiej publiczności bardzo pięknie wyreżyserowany tekst Witkacego.

Nie jestem w stanie wymienić wszystkich przedstawień, które zobaczyłam w Awinionie. Wymienię tylko kilka z nich. Widziałam bardzo piękny spektakl oparty na tekście bardzo znanego we Francji dramaturga kanadyjskiego  Wajdi Mouawada, „Pacamombo” o dziewięcioletniej dziewczynce, wychowywanej przez babcię, która po jej śmierci ukrywa się z nią i wiernym psem w podziemiach domu. Podobał mi się tekst oparty na listach miłosnych George Sand i Prospera Merimee napisany przez Gerarda Savoisien-był to sukces ubiegłorocznego festiwalu.



 Dużą popularnością cieszył się Dario Fo i przedstawienia oparte na tekstach Simone de Beauvoir-zliczyłam aż trzy! Widziałam jedno z nich.  Dałam się namówić na obejrzenie trudnego, smutnego przedstawienia, opartego na pamiętnikach kobiet, które przeżyły obozy koncentracyjne  i na historię dzisiejszej  Medei, którą się lapiduje, ponieważ pokochała innego…

Pędząc z przedstawienia na przedstawienie spędziłam tydzień w Awinionie, i to było zdecydowanie za krótko, aby zrealizować cały mój plan. Ale czas mija na szczęście szybko! Do następnego roku!