Kolorowa karawana dumnych-Paryż, Gay Pride 2012

Był to pierwszy, prawdziwy, gorący dzień lata. Z bulwaru Montparnasse punktualnie o godz. 14 wyruszyła wczoraj barwna, rozkrzyczana, roztańczona  karawana, zmierzając nieśpiesznym krokiem w stronę bulwaru St. Michel. Miała później skręcić w Bulwar St. Germain i mostem Sully przedostać się na drugą stronę rzeki, aby zakończyć przemarsz na placu Bastylii. Ale gdy ok. godz. 18. 30 opuszczałam tegoroczną „Gay Pride”, jeszcze końca tego bardzo długiego węża nie było widać…

Lubię uczestniczyć w tej  paradzie  wolności. Nikogo nic nie szokuje, niczego się nie kwituje  jakimiś bezsensownymi komentarzami, a jeśli, to tylko śmiechem, żartem, wyrozumiałym potaknięciem głową. Nie ma moralizatorskich ocen, a z podziemi wychodzi w ten dzień na powierzchnię ten niedostępny, zupełnie schowany, nieznany nam  na co dzień świat. Ci, których otacza się na co dzień nienawiścią, pogardą, nietolerancją nagle ukazują się nam w dziennym świetle, robią za gwiazdy,  ubierają się w swoje najbardziej ekstrawaganckie kostiumy,  nie bojąc się, że spotkają ich złośliwe uwagi, to oni dominują nad ulicą,  w ten jeden jedyny dzień.

To także wielkie święto młodzieży, młodego pokolenia, które dojrzewało w różnorodności kulturowej, które wierzy w wartości takie jak tolerancja, szacunek, respektowanie inności i które chce budować nowe społeczeństwo, nie takie w jakim wyrosło- konserwatywne i nietolerancyjne- ale nowoczesne, otwarte. W tym roku parada odbywała się również pod znakiem rządów socjalistów, którzy po dziesięciu latach objęli w tym miesiącu władzę we Francji. Jeden z „wozów” zafundowała swoim członkom partia socjalistyczna, inny- „zieloni” . W pochodzie wzięli udział również nowi ministrowie rządu utworzonego już za czasów prezydencji Françoisa Hollande’a.

Oprócz tradycyjnych już w tego rodzaju pochodach roszczeń gejów, lesbijek, bi i transów (we Francji stosuje się skrót LGBT)o równouprawnienie, o walkę z homofobią i dyskryminacją, prawo do adopcji, sztucznego zapłodnienia-słowem legalizacji homoseksualnych rodzin, pojawiły się również hasła legalnego uznania władzy rodzicielskiej na wychowywanymi przez pary homoseksualne dziećmi, możliwość przepisania aktów stanu cywilnego dzieci urodzonych za granicą z zastępczych matek czy też wykluczanie gejów z możliwości oddawania krwi, spermy, organów czy też szpiku.

"Moje dzieci są homoseksualistami, powinni mieć takie same prawa jak wasze" I na drugiej tablicy" Mój syn jest gejem, moja córka lesbijką, czy wam to przeszkadza? Mnie nie, kocham je takimi jakimi są"

Największe wrażenie robi na mnie jednak widok kobiet idących w żeńskich parach i popychających wózki z dziećmi, albo, jak w tym roku, mały pociąg, w którym kobiety przewijały i karmiły dzieci. To są te walczące o równouprawnienie. Może i są psychologowie temu przeciwni, ale uważam, że dziecku potrzebna jest przede wszystkim do rozwoju miłość i troska, a kto będzie jej już dostarczał, nie ma moim zdaniem żadnego znaczenia. Ale jak przełamać społeczne przesądy? 

Ale nie wszyscy myślą podobnie. Mniej więcej w połowie bulwaru St. Michel w małym kościółku „okopała” się grupa katolickich integrystów, którzy maszerujących bulwarem drażnili przystawianym do ogrodzenia albo wzniesionym wysoko transparentem „Ani małżeństw, ani adopcji”-wywołując natychmiastową reakcję  gwiżdżącego na nich tłumu. W którymś momencie policja musiała kościół zupełnie odgrodzić od manifestujących, ponieważ, rozpoczęło się rzucanie wzajemnie na siebie chyba jedzeniem…trudno z oddali powiedzieć.

Podczas gdy ulicą maszerowali inaczej myślący...

Gay pride nazywana po francusku „pochodem dumnych” jest przede wszystkim pochodem walki o prawa polityczne, okazją, aby pokazać, że się istnieje, powalczyć dla, jak to się ładnie mówi po polsku „kochających inaczej”. Maszerując,  proszą  o zaakceptowanie,  niewykluczanie ze społeczeństwa, z rodzin. „Nasza miłość jest silniejsza niż wasza nienawiść” ktoś nosił takie hasło wypisane na transparencie. Gay Pride to dla mnie święto wolności, miłości i tolerancji. Spędziłam dziś bawiąc się i maszerując z jej uczestnikami cudowne popołudnie. Adieu, à la prochaine!