Magia teatralnego Avignonu- anno Domini 2012

Gdy w piątkowy wieczór zatrzasnęłam nareszcie klapkę mojego laptopa, przy którym z reguły spędzam długie, bardzo długie samotne  godziny, a już w sobotni ranek, jadąc całą noc przez 12 godzin samochodem non stop z Paryża wylądowałam w Avignonie, poczułam się nagle tak, jakbym znalazła się na innej planecie. Nie było bezpiecznego ekranu,  zewsząd otaczały mnie żywe twarze, które bez przerwy mówiły, uśmiechały się, zachęcając i zapraszając na swoje przedstawienia. To jedyny sposób na to, aby zwabić kompletnie niezorientowanego widza jakim byłam na swój spektakl. A więc co chwila się zatrzymujemy, wymieniamy kilka zdań, pytamy o czym, gdzie, o której…Dla fanatyków tego teatralnego maratonu to prawdziwy raj, od 10 rano do północy można oglądać w setkach teatrzyków rozsianych po cały mieście tragedie Medei i Julii, słuchać opowieści o ludzkich marzeniach, straconych złudzeniach, radościach i cierniach. W Avignonie nie ma polityki, nie ma kryzysu zadłużeniowego, nie mówi się o kryzysie demokracji. Mówi się o ludzkich emocjach.

Nie sposób opisać ferworu teatralnego, jaki opanowuje miasto przez te trzy festiwalowe tygodnie. Nawet nie wiem  jak ten klimat opisać. Przede wszystkim każdy centymetr kwadratowy muru jest zaklejany kilometrami teatralnych afiszów. Każda ulica, każdy kąt, mur, słup, a nawet linia telefoniczna pokryta jest plakatami formatu kartki. Ulicami przemieszczają się tysiące aktorów, w kostiumach, na szczudłach, pchając wózki z bohaterami teatralnych dramatów , grając na najrozmaitszego rodzaju instrumentach. Hałas jednego zespołu zagłusza jazgot następnego.  Najczęściej młodzi, piękni, energizujący, ale wiele jest też osób starszych, bardziej doświadczonych…

Nie są to artyści z pierwszych stron gazet, ani nawet z drugich. To ta aktorska gawiedź, teatralna bohema, która wierna scenicznym deskom, nigdy nie zaprzedała duszy diabłu, nie poszła do pracy w bankach i ubezpieczeniach, ale za cenę wielu wyrzeczeń walczy o utrzymanie się w zawodzie, spełnia marzenia nie licząc co dalej . Chylę przed nimi czoła, to oni są duszą Avignonu, to dla nich warto tu było przyjechać.

W pierwszej chwili nie bardzo potrafimy się zachować, czujemy się potwornie zagubieni. W centrum prasowym „off-u” wręczają nam opasłą księgę, która stanie się naszą biblią i przewodnikiem. Tak naprawdę to w Avignonie odbywają się dwa festiwale, tzw. „in”-ten oficjalny, finansowany przez francuskie ministerstwo kultury, który ma być panoramą tego, co się dzieje dziś we współczesnym teatrze. Corocznie głównym gościem „inu” jest inny artysta i on następnie proponuje grupę zaprzyjaźnionych czy też bliskich mu twórców, którzy oficjalnie zapraszani są na festiwal. W tym roku tym  zaproszonym gościem był Brytyjczyk Simon McBurney. I jest wreszcie „off” ze swoimi 1200 spektaklami, dżungla w której na początku trudno się poruszać, i w związku z tym, kręcimy się trochę jak we mgle, i dopiero z czasem, dzięki rozmowom, przypadkowym spotkaniom, zaczynamy natrafiać na prawdziwe perełki…Obejrzałam kilka przedstawień „in-u” i kilkanaście „off-u”. Ale o tym, co ciekawego działo się w tym roku w Avignonie już wkrótce…