Elles" lub "Sponsoring" Szumowskiej, czyli dużo hałasu o nic

Plakaty reklamujące film w paryskim metrze

Tak więc jednak skusiłam się na obejrzenie  najnowszej produkcji Małgorzaty Szumowskiej „Elles” , weszła ona dziś pod tym tytułem na ekrany paryskich kin.  Myślałam, że będą to „Galerianki”-bis- tyle, że zrobione z większym rozmachem, ale nie, są to dwa zupełnie różne filmy. I tak oto dowiedziałam się , że po pierwsze, realizatorka nie darzy  szczególną sympatią mężczyzn, których przedstawiła  jako  maniaków seksualnych, kabotynów i dewiantów, po drugie- ma chyba awersję do wszystkiego co polskie, ale za to uwielbia Paryż. Filmuje z lubością wnętrza hausmańskich kamienic, francuską kuchnię, styl życia,  wina...i chyba tego jej brakuje, trochę zazdrości...Mylę się? I jeszcze jedno, chyba źle znosi okres dojrzałości, czy też może źle przechodzi kryzys wieku średniego, jak by go zwał, bo fatalnie pokazuje ten czas w życiu kobiety. I jeszcze jedno,  ma chyba niezłe układy w środowisku filmowym, bo udało jej się zdobyć fundusze na naprawdę bardzo mierny scenariusz. Co nie znaczy, że film nie zrobi kasy, ale to zupełnie z innych względów.

Przede wszystkich film jest niezłą gratką dla wielbicieli mocnych scen erotycznych, młode aktorki rozbierają się łatwo, przyjmują wszystkie wymagane przez realizatorkę pozycje, starają się ze wszystkich sił, rękoma, ustami i dolnymi partiami ciała, ani przez chwilę  nie oszczędzając się, pracować na karierę. Z kolei mężczyźni występujący w tym filmie pokazani są fatalnie, jako brutalne, z obsesjami na punkci seksu, żałosne figury. I w tej jednej, jedynej aktywności ich widzimy. Ale  nie tylko seks nimi kieruje, lubią też się zwierzać a nawet,  jest w tym filmie jeden romantyk, który goły jak święty turecki, gra swojej opłaconej Dulcynei na gitarze. Robi się niedobrze...

A poza tym, powtarzanie stereotypów. Polska matka jednej z dziewcząt zarabiających na studia usługami erotycznymi jest gruba, wścibska, fatalnie ubrana i wulgarna. Córeczka  niewiele się od niej różni, z tym że mamy również okazję poznać jej niewybredny język i rasistowskie uprzedzenia, gdy uczy poznanego arabskiego studenta „po polsku” –„murzyn p…matkę” czy coś w tym stylu…Ale sza! Rozmiary biustu pokazywanego w tym filmie rokują jej  błyskotliwą karierę.

Będzie też coś dla zakochanych w Paryżu. No może nie tyle co u Woody Allena, ale są i widoki z okna na dachy, jest pięknie urządzone wnętrza paryskiego mieszkania, park de Bellevillle no i jest Juliette Binoche, esencja francuskości, subtelna, wyrafinowana, przyciągająca wzrok.

I tak naprawdę to może tylko dla niej warto jednak ten film obejrzeć. Gra znakomicie, choć tak do końca, to chyba nawet sama nie wie, co ma grać. Nie wiadomo, o co jej chodzi, gdy przeprowadza wywiady z dwoma zbłąkanymi owieczkami –pyta, ale co myśli przewracając oczami i powtarzając "A bon?"-nie wiemy. Ale zatrzymuje na sobie wzrok, śledzimy każdy jej ruch, próbujemy wczuć się w jej przeżycia. I nic. Zima, chłód, poza, skorupa.

Film się kończy, wychodzimy z kina i nie wiemy  więcej niż wiedzieliśmy do niego wchodząc. Temat sam w sobie mało ciekawy, bardzo komercyjnie wyeksploatowany. I nie oszukujmy się, to przecież żadne novum, że młode dziewczyny  w Paryżu się prostytuują, czy też szukają sponsorów, aby opłacić studia. A w Polsce nie? Gremialnie! Ale to nie miał być film społeczny-twierdzi realizatorka. Że kobieta w wieku dojrzałym ma trudności z odnalezieniem równowagi miedzy byciem kobietą, matką i realizowaniem się w życiu zawodowym. Banały, same banały. Zapowiadał się ciekawy film. W sumie szkoda.