Francuzi i "Niedotykalni"

Francuzi po prostu nie cierpią kina społecznego  Kino musi przede wszystkim bawić, być łatwe, lekkie, finezyjne. Żadnych horrorów, obrazów biedy, i jak najwięcej obrazów miłych dla oka. A sprawy poważniejsze, bezrobocie, choroby, nieszczęścia? Te też daje się łatwo przerobić w dobrą komedię, zjadliwą satyrę, w łatwą do konsumpcji rozrywkę. Czy ktoś się ze mną nie zgadza?

Od kilku tygodni furorę robi we Francji film „Intouchables”, czyli  „Niedotykalni”. Obejrzało go już 15 mln widzów. To absolutny rekord.

Akcja filmu rozpoczyna się w poczekalni jednego z luksusowych pałaców-hoteli jakich pełno w kilku paryskich dzielnicach. Na rozmowę kwalifikacyjną czekają  kandydaci na opiekuna do sparaliżowanego od stóp do szyi francuskiego arystokraty. Z zawodu pielęgniarze, intelektualiści bez pracy-jednym słowem śmietanka białych bezrobotnych. Wśród nich, chyba zupełnie przypadkiem, czeka duży, dobrze zbudowany, przystojny murzyn. On z góry wie, że o takiej pracy, nie ma nawet co marzyć. Nikt mu jej nie da. I dzielnica z której pochodzi nie taka, i w jego życiorysie za wiele czarnych plam. Ale, aby otrzymać swój zasiłek dla bezrobotnych, potrzebny mu jest podpis, że pracy, mimo starań, nie otrzymał. I w ten sposób otrzyma swoje prawo do zasiłku.

 I nagle, niczym w bajce o Kopciuszku, królewicz-czyli obserwujący przepytywanych kandydatów arystokrata, zwraca uwagę na biednego, prostego, ale przystojnego murzyna, który choć mówi podparyskim slangiem i niewiele ze świata w którym się znalazł rozumie, to jednak, aby nosić, przenosić, myć i przewijać chyba się nadaje…

Między dwoma panami zawiązuje się dość silna więź, może dlatego, że Philippe ma sporo pieniędzy, a Driss nie mając żadnych przesądów,  w tym wydawaniu wspaniale mu pomaga, spełniając wszystkie jego szaleństwa, traktując swojego pracodawcę jak normalnego człowieka, nie przywiązując wagi do form obowiązujących wśród francuskiej wyższej klasy.

Zabawa jest świetna, mnóstwo dowcipnych dialogów, pomysłów godnych scenarzystów z najwyższej półki. Film się podoba, i to jak! Chociaż ten sen dla ubogiego mężczyzny z przedmieścia się kończy. Driss powraca do swojego środowiska bezrobotnych, handlarzy narkotykami, włóczącymi się bez nadziei na przyszłość mieszkańców paryskich przedmieść… Do przyszywanej matki, sprzątaczki. Tam jest u siebie, to jego świat.

Francuzi kochają ten film, bo pokazuje, że te dwa światy, bogatych paryskich dzielnic i nędznych, żyjących na zasiłkach  przemieść mogą jeszcze się ze sobą porozumieć, że potrafią razem żyć i śmiać się. Główne postaci grają znani i lubiani aktorzy, Francois Cluset (znakomity) i Omar Sy (energizujący). Ot taki dobry film propagandowy, niczego nie burzy, nikogo nie buntuje. Nie ma w nim nic na temat tego,  że na przedmieściach jest ponad 40 proc. bezrobotnych, że tam urodzeni nie mają żadnych szans na poprawę swojego losu. Ani oni, ani ich dzieci. Wiem, nie o tym miał być film.