Zagadka

Przed stadnymi zachwytami pisarzy nad Paryżem, jeden się obronił. Przed kilkoma dniami trafiłam na jego zapiski. Kto to taki? A może ktoś się pokusi o rozwiązanie zagadki?

„Wystarczyło trochę tych przechodniów, zobaczonych gdym siedział w kawiarni(…), akcent i zapach francuszczyzny, ruch, gest, wyraz, strój…już wybuchają we mnie antypatie, z dawna żywione. Czy już staję się wrogiem Paryża? Czy będę wrogiem Paryża? Znalem nie od dzisiaj ukryte źródła mojej paryżofobii, wiedziałem, że to miasto zahacza o moją najczulszą stronę, o wiek, o problem wieku i, rzecz pewna, jeśli miałem z Paryżem na pieńku to oto, że był miastem „po czterdziestce”. Och mówiąc „po czterdziestce” nie myślę o starożytności tych murów tysiącletnich-chcę powiedzieć tylko, że jest to miasto dla ludzi sięgających piątego krzyżyka. Plaże są miejscem młodości. W Paryżu czuje się w powietrzu czterdziestkę, nawet pięćdziesiątkę, te dwie cyfry wypełniają bulwary, place, skwery.”

…”w każdym zetknięciu z ulicą paryską szukałem brzydoty…i znajdowałem. Oto doszukiwanie się szpetoty było rodzajem aktu miłosnego wobec Porzuconej(…). Wyjawiałem defekty cielesne z tłumu o, patrz, wątła pierś, anemia szyi, zgarbienie, pokręcenie tego tułowia, tragedia tych kończyn…i przyglądanie się ciałom sprawiło, że już spojrzeń nie miałem dla pałaców, kościołów, placów, perspektywy, łuków, mostów, kopuł…(…) Tłum paryski nie jest wcale gorszy od tłumu innych miast, brzydota paryska umieszczona jest głębiej niż, tkwi w samym ich podejściu do brzydoty, to miasto inteligentne jest miastem szpetoty świadomej. Na Avenue de l’Opera, na rue Rivoli…och, jak siebie znali, za dużo luster, za dużo fryzjerów, krawców, modystek, kosmetyków, och, jak wychylali puchar brzydoty w każdej chwili au do ostatniej kropli! Widziałem udręczenie więdnących dam, gorycz wycieńczonych młodzieńców- poetów, pracowitą stylizację panów z bródką, rezygnację opasłą brzuchaczy, próby najdziwniejsze wysublimowania się w estetykę za pomocą kapeluszy, nawet parasoli, walka zażarta z brzydotą odbywała się na każdym kroku i na każdym kroku znaczyła klęskę.

Widziałem niesmak permanentny na twarzach Messieurs-Dames. Jakby wąchali coś nieprzyjemnego i Paryż zalatywał mi negliżem, tą godzina dnia, o której robimy poranną toaletę, godziną kremów, pudrów, wody kolońskiej, szlafroków i piżam….”