Północ w Paryżu z Woody Allenem

Jeśli tym blogiem nie udało mi się dotąd Was przekonać, że Paryż jest jednak najpiękniejszym i najbardziej romantycznym miastem na świecie, to może stanie się to za sprawa najnowszego filmu Woody Allena. Oglądanie tego filmu niesie za sobą ryzyko, że po seansie filmowym wyłuskacie ze skarbonki ostatnie grosiki, kupicie w bilet – tylko w jedna stronę i podobnie jak Owen Wilson, zapragniecie osiąść już na zawsze, choćby w najskromniejszym, kilkumetrowym, nieogrzewanym pokoiku na paryskim poddaszu aby zaczac pisać swoją pierwszą powieść...
Nie obrażę się na tych, którzy powiedzą, ze film jest kiczowaty, pełen cliché...ja dałam się uwieść! I nie żałuję...

Serce po raz pierwszy nam mięknie oglądając już pierwsze obrazki z paryskich mostów, Montmartru, widoczki spod Wieży Eiffla i Ogrodów Luksemburskich, Notre Dame i wyspy Sw, Ludwika-z sekundy na sekundę wchłaniamy Paryż, jak w marzeniach, jak nie na jawie…choc w deszczu.

Gil pisze swoja pierwszą książkę, której akcja toczy się w Paryżu w latach 20-stych. Zrezygnował z błyskotliwej kariery hollywoodzkiego scenariopisarza, aby spełnić największe marzenie swojego życia… Tygodniowy pobyt w Paryżu zafundował mu bardziej niż konserwatywny przyszły teść. Nie wygląda jednak na to, żeby Gil bardzo pasował do swojej nowej, mocno mieszczańskiej rodzinki.

Podczas jednego z wieczorów, który decyduje się spędzić samotnie, na łażeniu po mieście, punkt o północy, wraz z wybiciem dzwonów na jednej z kościelnych wież, zatrzymuje się przed nim jakiś starodawny pojazd…i przenosi Gila do Paryża lat dwudziestych, gdzie spotyka amerykańską śmietankę paryską epoki, Gertrudę Stein, Ray Mana, Scotta Fitzgeralda ale także Salvatora Dali, Picassa…i wielu, wielu innych

Woody Allen bawi się Paryżem, zmienia epoki, zaskakuje pojawianiem się kolejnych postaci, które porzucały Amerykę dla miasta świateł. Jest wiec w końcu i kankan i Wersal i muzeum Rodina…

Film jest, jak to zazwyczaj bywa u Allena, lekki, dowcipny i niestety prawdziwy. Jest coś magicznego w tym mieście, co sprawia, że jeśli ktoś tu już raz zamieszkał, to nie ma ochoty już nigdy wyjeżdżać…czarodziejska nie gora, ale miasto...w ostatniej scenie Owen Wilson, w środku nocy, w deszczu, przechodzi przez most Alexandra II i czuje się szczęśliwy. I w tym momencie każdy Paryżanin identyfikuje się z bohaterem...Tym, którzy Paryż znają, film z całego serca polecam, a tym, którzy jeszcze nie-po prostu muszą ten film jak najszybciej zobaczyć